Dobber inmiddels foetsie:
De visplaats die ik al die jaren gemeden had was ineens een hotspot! Nu lijkt het erop dat ik nooit vissen verspeel, nou niets is minder waar. Bijna elk jaar heb ik wel een snoek verspeeld en ook grote, z??r grote. Maar bijna altijd, een uitzondering daar gelaten, tijdens het slepen op snoek. Mijn grootste snoek verspeelde ik op een moment dat ik er z? zeker van was, dat deze snoek niet te verspelen was. Beetje domme gedachte, maar wel leerzaam. Tijdens zo?n sleepsessie zie ik ??n van mijn dobbers langzaam onder gaan, z? langzaam dat je automatisch denkt dat je iets hebt gehaakt, wat op de bodem ligt. Een tak of zo. Maar grote snoeken bijten langzaam, dus enige alertheid is geboden. Al snel merkte ik dat het geen beet was en voel voorzichtig, en na flink wat takelwerk trok ik een tak van twee ? drie meter van de grond los en besloot meteen de tak op de boot te leggen en naar de kant te varen om daar op de oever neer te gooien. Dus wil ik mijn hengels indraaien en zie dat mijn andere dobber inmiddels foetsie is.
Toen kwam ik handen te kort, ik kon niet meer naar de kant varen om de tak te lossen, maar hij lag ook in de weg omdat ik de ruimte nodig had om die snoek ?even? te arresteren. Ik had geen tijd om na te denken en kieperde meteen de tak overboord en concentreerde me op het gevecht wat komen zou. Wat ik in de paniek was vergeten, die zich toch wel een beetje van me had meester gemaakt, was om mijn anker uit te gooien waardoor de boot door de wind de plas op dreef. Want de beet had ik in de luwte gekregen maar door de wind dreef de boot steeds verder de plas op. Ik was al een dikke vijf minuten bezig maar kreeg de snoek niet mijn wil opgelegd , temeer omdat door de wind de boot steeds verder van de kant dreef. Een blik op de Lowrance leerde mij dat ik inmiddels al op vijftien meter diep water zat. In die strijd, want dat was het echt, heb ik de snoek drie keer vlak bij het net gehad maar steeds weer moest ik mijn hengel met twee handen vastpakken, puur door vermoeidheid van mijn armen.
Toen ik haar voor de derde keer vlak bij het net had wist ik zeker, deze snoek is niet te verspelen. Want ze had de dreg wel zo goed in haar bek. En wat een muil had dat beest zeg! Inmiddels was ik midden op de plas beland, en toen gebeurde wat ik absoluut niet voor mogelijk had gehouden: De laatste dreg schoot los! Maar goed dat ik toen alleen was, toen schalde mijn hele vocabulaire van krachttermen over de plas. Deze dame was er een uit de ??n meter zestien pl?s categorie!
Wat een kanjer, maar ja, er zijn weinig vissers die altijd alles vangen. En aangezien ik nu toch in de mineursectie beland ben kan ik er net zo goed deze ook even doorheen jassen, onder de noemer van, je kan het maar gehad hebben. Het is inmiddels al weer verscheidene jaren geleden en z?lfs nog in het gesloten seizoen dat ik het niet kon laten om op eigen initiatief de opening van het snoekseizoen maar een paar weken te vervroegen. En ik dus goed gemutst naar mijn favoriete snoekwater om statisch op snoek te gaan. Na drie kwartier was het al bingo! E?n meter acht. Om dan meteen op te breken en naar de volgende stek te gaan. Ik was met de Lisa 2 gewoon op een bepaalde plaats voor anker gegaan en daar mijn sardientjes aan het nog warme water toevertrouwd. Het had achteraf, mijn beste dag ooit kunnen zijn. Mijn aasvisjes lagen er nog maar een uurtje of zo in, tot die tijd fijn kunnen nagenieten van wat ik al had meegemaakt, als ik w??r beet krijg! En w??r zo?n mooie beet!
Hellingen van Lisa 2
Een vijf ? tiental seconden later tik ik ?m aan maar snoekmans was het daar niet mee eens, misschien had Esox Lucius niet eens in de gaten dat ze gehaakt was. Hij ging gewoon d??r, maakte een grote wending naar rechts maar ging gewoon door. En al had ik inmiddels gevlochten lijn op de spoel, maar hier was geen kruit tegen gewassen. Tot de lijn ineens slap viel. Dan ga je snel binnendraaien om contact te krijgen maar je weet al lang, die is w?g!
Toen ik mijn stalen onderlijn zag werd ik boos, h??l erg boos! Op mez?lf! De dreggen waren gewoon van de lijn geschoven. Hetgeen betekent dat ik ze niet goed heb gemaakt. Dat ik ?f de sleeves zoals die dingen heten, niet goed heb dichtgeknepen ?f dat ik geen knoopje in het staaldraadje ?chter de sleeve heb gemaakt ?f dat het een combinatie van beide is geweest. Maar hoe je het wendt of keert, dit was mijn eigen schuld. Mijn enigste troost van dit geheel is dat ik de hele grote snoek nog een paar keer vlak na ons contact zag springen. Waar ik uit kon afleiden dat mijn vriendin haar best aan het doen was om die verrekte dreggen kwijt te raken. Ik ga er van uit dat het haar is gelukt. Aan die gigantische kop te zien was dit ook weer zo?n bak van gauw ??n meter vijftien of zo. Op diezelfde plaats ving ik een paar jaar later slepend zo?n beer van ??n meter veertien. Het was begin november als ik voor de eerste keer slepend op jacht ga. Zie ik op de dieptemeter ?iets? groots vlak bij de bodem liggen, maar de vis had schijnbaar weinig trek in een gratis maaltje verse vis.
Ik ging er eens even goed voor zitten:
Het zal wel een karper zijn, stelde ik mezelf gerust. Die volgende week t?ch weer naar datzelfde water en toen ik met de Lisa 2 over de zelfde plaats vaarde zag ik op het scherm van de Lowrance niets meer en dacht; zie je wel, ?t was gewoon een karper. Mooi niet, dus! Meteen floepte mijn dobber met die grote voorn onder ?n weer boven om dan w??r onder te gaan maar wel richting het ondiepere gedeelte van de plas. Dan weet ik eigenlijk genoeg, ?n kleintje. Die zwemmen bijna altijd naar de ondiepere gedeeltes om de vangst te verwerken. Maar daar krijgen ze bij mij de kans niet voor, want dan trek ik pardoes gewoon de aasvis ?it de bek van dat snoekje. Maar dat scenario ging deze keer niet op! Wat had ik me vergist! Omdat ik er z? van overtuigd was dat dit een kleintje was, lag mijn andere hengel nog in en die moest eerst ingedraaid worden voor ik me kon verheugen op een minuut of tien topsport op hengelsportgebied. Maar toen was het ook gelijk genieten met een grote G!
Uiteraard ?zat? ik zelf op de voorste rij, éérste rang. Ik ging er eens even goed voor zitten, nou ja zitten, staan dus. Mezelf als het waren prepareren en klaar stomen voor de komende spannende minuten. Dáár doe ik het voor, 114 cm!
Meteen na de aanslag maakte de grote snoek gelijk rechtsomkeert en zocht gelijk het diepere gedeelte op, de top van mijn hengel werd onder water getrokken. Dat heerlijke gevoel, dat je zo?n grote snoek hebt gehaakt, waarbij je de dobber steeds weer opnieuw die donkere diepte in ziet verdwijnen. De krachten die je hengel moet weerstaan, de vrees of ik deze ook kan bedwingen en of de dreggen niet los schieten. Dan gaan er z?veel vragen door me heen, waarvan ik weet dat ze binnen een paar minuten allemaal beantwoord zijn.
