Dat die vangsten toevalstreffers waren:
Maar zoals het met meer dingen zo is, alle begin is moeilijk. Tot ik inzag wat de reden was dat ik nog geen resultaat had geboekt, en de ervaring van eerdere statische vissessies gebruikte in mijn ?nieuwe ? manier van het vissen op snoek. Toen ik dat ontdekt had, was ik er ook van overtuigd dat succes niet zou kunnen uitblijven. Want ook al had nog nooit consequent statisch op snoek gevist, ik had al wel en beetje ervaring opgedaan, alleen dacht ik dat die vangsten toevalstreffers waren.
Wat in zekere zin ook zo was, maar de ervaring van die visdagen kon ik nu koppelen aan die nieuwe uitdaging. Want ook al waren mijn statische viservaringen op snoek nog zo minimaal, ik had er wel resultaat mee geboekt. Mijn eerste succes in statisch vissen op snoek was ??n meter acht, weliswaar in het gesloten seizoen, maar ik tel ?m w?l! En mijn tweede succes boekte ik op een dag van zware storm, dat ik niet uit kon varen om te slepen, wat ook weer resulteerde in een snoek van ??n meter vier. Maar nu had ik me voorgenomen om meer consequent statisch op snoek te gaan vissen. En toen ik voor mijn gevoel het trucje door had ging ik er voor! De eerste dag twee snoeken, nog wel geen meterwerk maar het begin was gemaakt.
Tot half december, dat snoekseizoen, het echte werk zich aandiende. Het was een koude nacht geweest, en er stond een snijdende noord westenwind als ik met mijn karretje met viskoffer ?n koelbox met bevroren sardientjes op weg was naar mijn visstek. De wieltjes van mijn karretje maakte een spoor in het pak sneeuw wat er die nacht uit de hemel was komen dwarrelen. En na het inwerpen van de vissen kon het wachten beginnen. Een paar uur gingen voorbij en ik kroop steeds verder weg onder mijn paraplu, om die snijdende noordwester te ontwijken. Tot het zo verlangde moment daar was: Mijn waker, het was een eigen ?bouwsel? wat als monkey climber moest fungeren, schoof in een vloeiende beweging omhoog langs de Hier krijgt 116 cm snoek de vrijheid! wakerstaaf om op het eind gewoon op de grond te vallen.
Ik kon mijn ogen bijna niet geloven. Op de een of andere manier had ik het gevoel; N? gaat het gebeuren! De snoek mocht een paar meter lijn nemen en toen zette ik de haak. Meteen voelde ik die weerstand, die kracht ?n die dreiging, dit is groot, h??l groot!
En dat nog met gewone lijn, nu vis ik met gevlochten lijn maar toen nog niet. Het was nog steeds ijskoud maar die kou voelde ik niet meer. Ik stond peentjes te zweten in die vrieskou en na een paar z??r spannende minuten, die wel uren leken, kon ik de Esox Lucius Giganthus bij mijn tweede poging mijn net in dwingen. Ik heb ?m !!
Het liefst van de daken schreeuwen:
E?n meter zestien. Daar doe je het voor! Wat een prachtig beest en ongekend mooi getekend, wat ik eigenlijk niet gewend was op die zandwinput. Meestal zijn de snoeken daar toch een beetje grijs, de vlekken als het ware een beetje vervagend! Maar dit was een beauty!! Alleen, wat ik toch altijd ervaar als een soort domper op de feestvreugde, als ik alleen ben, d?t ik alleen ben. Want zo?n ervaring wil je eigenlijk het liefst van de daken schreeuwen en aan zoveel mogelijk mensen vertellen. Waardoor ik, achteraf mijn feestje twee keer kon vieren omdat even later mijn collega/vismaat me met een bezoekje kwam vereren. Die op dat moment nog van niets wist. Dat duurde niet zo lang. Een paar jaar geleden had hij al een snoek van ??n meter tien kunnen bewonderen en bij deze dame moest de rolmaat tot ??n meter zestien afgerold worden! Later in dat snoekseizoen zou ik deze schoonheid n?g een keer mogen bewonderen.
Wat een scharminkel:
En toen was de hoogzwangere dikke dame nog een paar kilo-tjes zwaarder. Ik denk dat we elkaar toen als snoekfanaten hebben gevonden en de volgende snoekdag dat we samen op pad zouden gaan was snel gepland. En ja hoor, ik schaam me bijna om het te zeggen maar w??r was zo?n lange dame mij vriendelijk gezind; ??n meter negen. Maar deze was in tegenstelling tot bijna alle grote snoeken in de winter, zo mager alsof ze aan de lijn deed. Ik denk dat ze nog geen zestien pond woog, wat een scharminkel. Er was echter nog ??n stek van die plas waar ik nog nooit de moed heb gehad om mijn geluk in de waagschaal te doen. Na overleg met mijn vismaat hadden we besloten om er een zondag aan te spenderen, om negen uur die morgen aan de plas en dan zien we wel. Maar die ochtend stond ik er met mijn wapens helemaal alleen. Niet zo lang achteraf, maar toch. Omdat ik de vrees had dat mijn vismaat die dag verstek zou laten gaan, had ik de plannen gewijzigd en een andere stek uitgekozen. Juist op het moment dat ik positie heb ingenomen en mijn sardientjes aan het ruime sop heb toevertrouwd komt mijn vismaat alsnog opdraven! Shit! Op die plaats was geen mogelijkheid om met twee man te vissen, dus besloot ik alsnog de lijnen maar in te draaien en samen naar de afgesproken stek te gaan.
Maar ik had er wel een beetje de pee over in. Dat bleek achteraf niet helemaal terecht te zijn. En dat ?niet helemaal? bleek en paar uur later een understatement te zijn. Want ik zou die dag het vissersgeluk weer eens aan mijn zijde hebben. Na ??n uurtje vissen kreeg ik al beet, maar verspeelde haar. Het was een grote, daar was geen misverstand over mogelijk, maar hoe groot, dat bleef gissen. Een uurtje later kreeg mijn vismaat ook beet maar hij vergat de lijn eerst strak te draaien en verspeelde de vis ??k! Maar om een uur of twaalf was het opnieuw bingo! Mijn monkey climber, ik had inmiddels twee originele gekocht, flinke investering (!), gleed langs de staafwaker naar beneden en de lijn liep h??l rustig met die zo geliefde vloeiende beweging naar het diepe, madame Esox Lucius achterna. Tien ? twintig seconden later zette ik de haak. V??r ik aansloeg zei ik al, geloof me, dit is groot! Meteen na de aanslag wist ik bijna zeker dat mijn persoonlijk record van die plas die dag scherper gesteld zou worden. Foutje!
De dril stelde niet veel voor maar ik voelde dat er een zeer zware vis aan de andere kant van de lijn ?knokte? voor wat ze waard was. Het was inmiddels prachtig weer geworden, het had die afgelopen nacht gevroren, maar het zonnetje scheen en er waren veel wandelaars op de been. En die wandelaars waren bijna n?t zo nieuwsgierig als ik hoe groot en hoe zwaar deze dame zou zijn. Mijn vismaat hanteerde op deskundige wijze het schepnet en vijf minuten later lag een uitgeputte hoogzwangere dame in het gras uit te rusten van haar bizarre gedwongen tocht. Ik denk dat ze mij herkend heeft maar ik haar op dat moment nog niet. Het meetlint gaf één meter vijftien aan en dat is nog altijd één centimeter korter dan mijn persoonlijke record van dat water.
Het record bleef dus staan, maar de foto?s zouden een paar weken later andere informatie prijsgeven. Want na de foto?s te hebben bekeken was er maar éé conclusie mogelijk: ze hebben precies hetzelfde vlekkenpatroon, het is ??n en dezelfde snoek! Maar wat een verschil in gewicht. De eerste keer dat ik haar had gevangen was het half december en nu was het dertig januari. Ik zal het nooit zeker weten, want ik had mijn unster niet bij maar ze was kilo’s zwaarder, en dat in anderhalve maand ?.. En dit in combinatie met de gedachte hoe de visdag verlopen zou zijn als mijn vismaat niét was komen opdagen?…
